Plan - objechać Szkocję.

Plan był prosty - objechać Szkocję dookoła, odwiedzając przy tym kilka wysp i zahaczając, w miarę możliwości, o pewną liczbę słynnych na cały świat destylami whisky szkockiej. U nasady półwyspu Kintyre, w miejscowości o wdzięcznej nazwie Lochgilphead, zdjęliśmy z bagażnika rowery i odtąd dwóch z nas odbywało rowerowy Tour de Ecose, podczas gdy pozostałych dwóch robiło troszeczkę bardziej zakręconą i dłuższą trasę samochodem. Spotkać mieliśmy się w stolicy whisky szkockiej, Dufftown, załadować rowery z powrotem na dach samochodu i wspólnie wrócić do kraju po niecałych trzech tygodniach szkockiej przygody. Z pewnym politowaniem patrzyłem na kompaktową Minoltę Explorer, którą na potrzeby tej wyprawy pożyczyłem od pewnej znajomej mojej znajomej. Chciałem nią robić panoramy sferyczne. Boże drogi, myślałem, przecież fotografowanie tych krajobrazów, tych widoków rozpościerających się za szybą samochodu za pomocą prościutkiego kompaktu to czysta profanacja. Do panoram sferycznych i wirtualnych wycieczek potrzebny jest profesjonalny sprzęt, jakiś Canon co najmniej, komplet filtrów, kilka obiektywów, nie wspominając już o statywie. I milion kart pamięci. Chwilowo moja kompaktowa Minolta miała przynajmniej obiektyw zoom 18-70 mm, co odrobinę poprawiało mi humor, ale nie dość, by nie podnosić jej do oczu z dużą dozą pogardy i niewiary w to, że choć odrobina uroku krajobrazu da się zachować za pomocą narzędzia tak niedoskonałego. Wstyd się przyznać, ale ja - niegdyś zapalony fotoamator, patrzący na świat niemal jedynie z perspektywy celownika lustrzanki, człowiek spędzający pół życia we własnoręcznie przygotowanej i całkiem fachowo wyposażonej ciemni - nie miałem aparatu, który mógłbym zabrać ze sobą na tę wyprawęi robić nim panoramy sferyczne. Wyprawę mego życia - jak dotąd. Jak to się stało? Ano, najpierw były studia, na których trzeba było się utrzymać, więc na nic innego czasu nie starczało. Na dodatek, jak się mieszka w akademiku, trudno myśleć o ciemni fotograficznej. Potem pojawiła się rodzina. Praca, tzw. kariera. Na nic nigdy nie było czasu. A już na pewno na własne zainteresowania nie związane ze szkołą, rodziną czy pracą. Poza tym od czasów mojego ostatniego Zenita, kupionego jeszcze w szkole średniej, technika fotograficzna poszła tak do przodu, że już chyba nic poniżej Nikona D3 z kompletem profesjonalnych obiektywów i głowica panoramiczną by mnie nie zadowoliło. A że stać mnie na to nie było - zawsze były inne wydatki - moje hobby - panoramy sferyczne - odeszło w zapomnienie.